Blogia
mcasanova

LECCIÓN DE VIDA

LECCIÓN DE VIDA Es innato en el ser humano caer dos veces, por lo menos, en la misma piedra. Es innato en las personas añorar lo que ya no es nuestro, lo que hemos perdido. Es solo entonces cuando nos damos cuenta que era algo muy apreciado y que desearíamos tenerlo de nuevo entre nosotros. Es solo entonces cuando observamos como hemos vuelto a caer en ese error.

Lamentablemente, ocurre en innumerables ocasiones que lo perdido es una persona querida. Una persona con la que hemos compartido grandes momentos de nuestra vida, una persona que permanecerá indeleble en nuestra mente y nuestros recuerdos, pero, a la vez, una persona a la que muchas veces hicimos sufrir y otras tantas ni nos acordamos de ella. Y es entre llantos y lágrimas que nos arrepentimos de no haber aprovechado mejor los momentos que tuvimos para poder disfrutar de su compañía, de sus vivencias, de su experiencia, de su humor, de su cultura, de su cariño y de su amor... Y es entonces cuando al cuerpo le invade una de las peores sensaciones que puede conquistarle, la impotencia. Impotencia al ver que ya nada puedes hacer para recuperar lo que se te ha escapado, impotencia al pensar cuántas cosas desearías haberle dicho antes de desaparecer, impotencia al ver como la muerte puede con el más débil y también con el más fuerte. Conforme va pasando el tiempo uno es capaz de reponerse y olvidar lo ocurrido, sin embargo, pequeñas cosas de la vida, que sabes certeramente que le hubieran encantado, te retornan a la cruda realidad de aquel momento. Cuántas veces hemos llorado al hacer un feedback por esos detalles... no es más hombre el que no llora sino el que reconoce y percibe la necesidad de hacerlo en ciertos momentos de la vida. Si tuviéramos lágrimas contadas, desde luego, valdría la pena perderlas por la gente que queremos o hemos querido con locura.

¿Hay algo positivo en todo esto? Pues la muerte en sí es absolutamente negativa, pero la esperanza de que pronto veremos a nuestros seres queridos resucitados nos debería llenar de alegría, de ilusión y de esperanza real. Hasta entonces hemos de aprender la lección que nos da la vida y aprovechar al máximo la compañía y el calor de la familia y de la amistad. No es más maduro ni más fuerte quien no demuestra sus sentimientos hacia los demás, sino quien sabe aprender esta lección y demostrar cada día a quien lo merece su amor y devoción.

En honor a mi familia, a mis amigos y en especial a los abuelos que ya no tengo a mi lado (Jaime, Leopoldo y Almudena).

17 comentarios

Marc -

Gracias cariño!!!Si ya te lo decia yo pero nunca me haces caso eh!!!Tú sí eres preciosa ;) TQM!!!1 besito!

Evelyn -

Hola Marc! Primero te digo que lo que has escrito es precioso,se nota que lo dices de todo corazón. Y segundo que me perdones por "despreciar" tu artículo.Ahora que lo he leido me he dado cuenta de que debia felicitarte por ello!! Un besito!!

Ramon -

Hola Marc, en aquest article, jo crec que has tocat un dels temes que més afecten a tothom. És veritat que fins que no perd a una persona estimada no t'adones de com era d'important aquesta persona per tu però això mateix demostra l'amistat o amor que existia. M'ha agradat molt aquest article tot i que com tu ja saps, jo no crec amb la resurrecció amb la qual cosa no puc tenir aquest consol.

manoli -

el anónimo soy yo, es k se m había olvidado, sorry! ;)

Anónimo -

un tema profundo,hay mucho k decir. La muerte de seres queridos es muy dolorosa y a la vez nos deja vacios, más aún cuando nuestro parentesco no está en ese caso aunque es normal sentirse dolido alivia el saber q muy pronto los podremos abrazar, volver a disfrutar de su buena compañía y volverlos a ver, tener fe en esa esperanza nos ayuda a aguantar, más saber q n es dios el culpable de todo esto da más fuerzas. Es una lucha en la cual todos estamos implicados. Pensar q cuando los veamos no será en un mundo corrompido, sino todo lo contrario en una tierra en la cual trabajaremos para q sea un paraíso. Eso es lo k era y el próposito no cambia.

jared -

ya lo lei. muy interesante. aunque si te soy sincero muy previsible. me ha parecido original lo de las lagrimas contadas. buen detalle

Marc -

Jajaja muxas asias nata!!!Pues ya sabes ves visitando la del kapi pero tambien la mia eh!!!!M alegro k tb t haya gustado!!!a ver si tengo tiempo y hago algun artículo más!!!Un saludo!!!;)

JoKeRoNe -

Muy buen comentario, con mucho sentimiento. Sigo siendo admirador de kapi, pero tu no escribes nada mal, eh! :P

KaTe -

jajajaja pues mira, lo de primo no lo digo pq seas un primo eh! sino pq un dia el Markitos me empezó a hablar de ti como si yo te conociera y yo le dije: si claro! mi primo Samuel! y desde entonces xa mi eres mi primo jajaja idas de olla q tiene la gente...
y Markitin tu eres mejor plagiador q la amarosa!!! xD

Marc -

Jajajaja Kate tendras k explicarle al Samuel a k viene eso d primo k sino flipara cuando lo vea jajaj!Por cierto, a mi no m compares a la tía esa!!!Su libro sí k tenía sabor a hiel!!Da ganas de vomitar la plagiadora, católica, apostólica y romana esa!jajaa

KaTe -

que escueto eres primo xDDD
Marc eres el nuevo ana rosa quintana xDD jajaja

Marc -

Aprecio vuestros comentarios y que os guste el primer artículo. Intentaré ser como el buen vino (ya sabéis!! k mejora con el tiempo!!!). Jared leelo y dime si opinas lo mismo. Otra cosilla, k sepas k no he visto jamás tu blog así k difícilmente podía copiar el formato :S Casualidades de la vida!!!UN SALUDO!!!!

Samuel -

Muy sentido. Me ha gustado. Buen artículo.

kowaski -

no lo he leido pero tiene wena pinta. pero maxo te has copiado hasta el formato. en fin suerte q ya me he ido de blogia, toma el nuevo y disfruta www.jared84.blogspot.com

KaTe -

De nada por las 4 cosas, lo he escrito pq me apetecia poner un comentario, segundo no me iba a desviar del tema, pq este era muy interesante, tercero te mereces la felicitación y por último es un placer ser tu amiga! ;)

Marc -

Hola Cate!!!!Debo darte las gracias por 4 cosas. Una por ser la primera en poner un comentario; segundo porque éste es muy edificante y estrictamente sobre el artículo (aunque se admiten toda clase de comentarios); también gracias por felicitarme, me alegro que te haya gustado; y, por último, gracias por ser tan buena amiga!!!! :)

KaTe -

Hola!
La verdad es que te tengo que felicitar, pq este texto te ha quedado genial. Y te doy la razón en todo, sobre todo en que tenemos que valorar lo que tenemos antes de perderlo, pq cuando lo pierdes quizás es demasiado tarde para poder recuperarlo. Y en que por suerte tenemos la esperanza de la resurrección, que cada vez la veo más cerca (viendo como esta el mundo) si no tubieramos esa esperanza nuestra vida sería muy vacia y triste, pero creer que podremos ver a nuestros seres queridos amigos que hemos perdido en la muerte te da fuerzas para vivir en este mundo impío y falto de amor.
Un beso a mi familia y mis amigos a los que quiero muchisimo. ;)